خودسانسوری: از اظهار نظر و نوشتن دیدگاه در شبکه‌های اجتماعی می‌ترسم! فقط لایک، تعریف، تمجید، رای مثبت، به به، چه چه و ...

سه‌شنبه ۹ خرداد ۱۳۹۱

برای کسانی که در شبکه‌های اجتماعی (مانند فیس‌بوک، مای‌اسپیس، فرندفید، و ...) و لینکدانی‌های وب فارسی (مانند بالاترین، دنباله، و ...) حضور دارند، این سه حکایت آشنا است...

حکایت اول:

به صرف اینکه با هم دوست هستید، انتظار دارد همیشه او را تایید کنی حتی وقتی اشتباه می‌کند... فحش می‌دهد، باید بگی آفرین!... کار اشتباه می‌کند، باید کارش را درست جلوه دهی... درخواست غیرمنطقی دارد، باید بپذیری... با یک نفر مشکل دارد، می‌خواهد تو هم با آن فرد مشکل داشته باشی!... در نهایت همیشه باید از او و کارهایش خوشت بیاد و لایک تقدیم کنی! در غیر این صورت دوستی بی دوستی. نامش را هم می‌گذارند دوستی صمیمانه.

حکایت دوم:

در فضایی که دسته‌بندی، جبهه‌گیری، رنگ‌ها، و ... معیار هستند و تو می‌خواهی خودت باشی اما اصرار دارند که به هر نحوی شده به تو برچسب بزنند، آیا دل و دماغی برای نوشتن اندیشه‌ها و بیان دیدگاه‌ها باقی می‌ماند؟... در جایی که کوچکترین اظهار نظر مخالف و متفاوت به هزار و یک چیز تعبیر و تفسیر می‌شود و خیلی‌ها قبل از شنیدن سخنت، برایت دادگاه تشکیل می‌دهند، قاضی می‌شوند، می‌برند و می‌دوزند و در نهایت حکم صادر می‌کنند، آیا گفتگو معنی دارد؟... اگر نه با این طرفی‌ها باشی و نه با آن طرفی‌ها، باید انتظار هر چیزی را داشته باشی... انتقاد می‌کنی، می‌گویند چرا تخریب می‌کنی؟!... تعریف، حمایت، و پشتیبانی می‌کنی، می‌گویند تو از آن طرفی‌ها هستی!... بعد در نهایت همگی با هم می‌گویند چرا نمی‌نویسی؟!... چرا حرف نمی‌زنی؟!...

حکایت سوم:

من و گروهم فکر می‌کنیم خوب هستیم پس ما مجاز به انجام دادن هر کاری هستیم. اگر ما کار اشتباه انجام دهیم، چون همیشه خودمان خود را تایید می‌کنیم، کار ما اشتباه نیست! چون تصور می‌کنیم کارمان درست است، پس ما درست هستیم. چون «خود گویی و خود خندی، عجب مرد هنرمندی» مصداق حال و روز ما است. ما مجاز به انجام دادن هر کاری هستیم، اما اگر دیگران همان کارها را انجام دهند، قیامت برپا می‌کنیم! از نظر ما مرگ خوب است اما فقط برای همسایه.

نتیجه پایانی:

خودسانسوری، درجا زدن و پسرفت. کار اصلی هم می‌شود لایک، رای مثبت، تعریف، تمجید، به به، چه چه، قربان صدقه رفتن، و ...