مهدی حمیدی شیرازی - پشه و شیر

چهارشنبه ۱۴ تیر ۱۳۹۱

پشه‌ای گردان چو گردی در فضا
پشت یال شیری افتاد از قضا

بس که آن ناچیز، خودبینیش بود
پیش خود بر شیر سنگینیش بود

لحظه‌ای نگذشته با شیر کلان
گفت آن مسکین لاغر که ای فلان

گر تو را بر یال سنگینیم ما
باز گو تا بیش ننشینیم ما

شیر گفت: از این زمان تا هر زمان
هر کجایی، هر چه می‌خواهی، بمان

گر نه خود گفتی به یالم جسته‌ای
من ندانستم کجا بنشسته‌ای

دیدگاه:

این شعر دکتر مهدی حمیدی توصیف بسیار خوبی از ادعاها، کارها، و رفتارهای بعضی انسان‌ها است. رفتار آن پشه به شکل‌های محتلفی در جامعه ما دیده می‌شود. افرادی که خود را بیش از آن چیزی که در واقعیت هستند می‌بینند و تصور می‌کنند. کسانی که فکر می‌کنند بسیار مهم هستند و دیگران در طول بیست و چهار ساعت شبانه روز مدام به آن‌ها فکر می‌کنند. همچنین افرادی که به دلیل مدارا کردن دیگران دچار این احساس شده‌اند که بزرگ هستند و خود را بزرگ فرض می‌کنند، در صورتی که فاصله و تفاوت این احساس و تصور با واقعیت بسیار است. ادعاهای پوچ و توخالی، خودبزرگ‌بینی، جایگاه اشتباه برای خود قائل شدن، نداشتن درک درست از واقعیت‌ها، نشناختن حد و مرز خود، تصور کاذب در مورد دانش و توانایی‌ها، و ...

شاید تعبیر دیگری از رفتار پشه این ضرب المثل باشد:

خود گویی و خود خندی، عجب مرد هنرمندی