ایران - چین؛ فقط خودمان هنوز چینی نشده‌‌ایم!

سه‌شنبه ۳۰ خرداد ۱۳۹۱

وارد کردن همه جور جنس چینی به قیمت نابودی تولید کنندگان داخلی... قراردادها و امتیاز دادن‌های یک طرفه... پرداخت هزینه‌های سنگین و گزاف... و هزار و یک چیز دیگر... با این روندی که در روابط اقتصادی ایران و چین وجود دارد و هر روز هم بیشتر می‌شود، بعید نیست تا چند وقت دیگر چین بخشی از جمعیت خودش را به ایران صادر کند و با گذشت زمان، یا ما چینی شویم و یا چینی‌ها جایگزین ما...!

واردات انبوه و نجومی اجناس و کالاهای چینی باعث تضعیف، ورشکستگی و از دور خارج شدن تولید کنندگان داخلی به دلیل قبضه شدن بازار توسط تولیدات و محصولات ساخت چین شده است. ایران به انبار کالاهای چینی تبدیل شده است. اجناسی که اکثراً بنجل و یا با درجه کیفیت بسیار پایین هستند و احتمالاً فقط به ایران و چند کشور دیگر صادر می‌شوند! سود خالص برای چینی‌ها و ضرر و زیان فراوان برای فعالان اقتصادی ایران. البته شکی نیست که در این میان منافع عده‌ای سودجو هم تامین می‌شود. اما اکثریت قربانی می‌شوند.

از آن طرف هم که خبرهای ناخوشایندی از قراردادهای بین ایران و چین به گوش می‌رسد. قراردادهایی که تحمیل هزینه‌های سنگین در قبال دریافت هیچ و پوچ و یا امتیازهای بسیار ناچیز هستند.

چین یک قدرت جهانی در همه زمینه‌ها از جمله اقتصاد است و در این چند سال اخیر بر همه دنیا تاثیر گذاشته است. اما آیا چین با همه کشورها رفتاری مشابه رفتارش با ایران دارد؟ پاسخ این پرسش قطعاً «نه» است. به هر حال استراتژی و هدف چین تبدیل شدن به یک قطب اقتصادی بزرگ و بی‌رقیب در جهان است. در راه رسیدن به این هدف هم هر کاری را انجام می‌دهد و برای هر کشوری سیاستی مناسب با همان کشور را طراحی، پیاده‌سازی و اجرا می‌کنند. با بعضی از کشورها از در دوستی و سازش و روابط و سود دو طرفه، با بعضی‌ها هم کاملاً یک طرفه و یا کژدار و مریض! به هر حال چین خودش را می‌بیند و بس. از هر روشی استفاده می‌کند که بیشترین سود را کسب کند. در هر جا روشی را استفاده می‌کند که برایش جواب دهد. اگر کسب این سود بستگی به همکاری دو طرفه داشته باشد، به سراغ همکاری می‌رود. اما اگر در موضع قدرت باشد، سعی می‌کند بیشترین سود و امتیاز را در قبال صرف کمترین هزینه بدست بیاورد.

نمی‌توان از چین و کارهایش ایراد گرفت. چین در حال تامین منافع خودش است. کاری که همه کشورها انجام می‌دهند و منافع ملی خود را در نظر می‌گیرند. دنیای امروز دنیای اقتصاد است و همه کشورها به دنبال رسیدن به بهترین وضعیت اقتصادی هستند. هر کشوری مسیری را انتخاب می‌کند که بتواند به این هدف برسد. چه چین باشد چه کشورهای دیگر.

مقصر اصلی کسانی هستند که برای سود خودشان تن به چنین روابطی با چین می‌دهند که به چنین هزینه‌های گزاف، سنگین، و جبران ناپذیری ختم می‌شود. اگر در روابط فعلی ایران و چین بازنگری نشود، سرانجام خوشی در انتظار نخواهد بود. نمی‌دانم با این نوع رابطه چه چیز خاصی عاید ما شده است؟!...